سلام:)

همیشه دوست داشتم که یه وبلاگ داشته باشم مختص خودم.به اندازه جعبه اسرار توی فیلم‌ها، عجیب باشه و مخفی شده.سال‌ها بعد رو بشه و یکهو تمام احساسات آشکار. :))

حالا خیلی وقت گذشته از این افکار، اما حرف‌ها گاهی نوشته شدند، گاهی خوانده شدند و گاهی تا ابد در سینه نهفته ماندند.بحث اینه که زمان آروم نمی‌کنه احساسات رو، حداقل برای من.زمان فقط می‌گذره و کم کم نشونت میده گاهی بعضی چیزها حل شدنی نیستند و باید باهاشون سازگار بشی.در واقع چاره ای جز این هم نداری((:

حیفه که احساسات هدر بره، حداقل بهتره که نوشته بشه. :)